Eloğlunun sattığı gazeteye bak... Bizimkiler de 100 bin tiraja seviniyor...Hooop! Kapının arkasından kayıp gidiverir sevda, anlayamazsın.
Ben bakakalmam, umursamam, umursamayanlardanım. Yalnız nedense bana hâl çaresi soranlar var. Üzerimde bir Güzin Abla imajı mı var bilemiyorum. Gazeteciliğe, ömrümce olmasını istedim ve bir şekilde, bulaştım; yalnız tatsız bir veda mektubunun ardından bugün biliyorum ki beni benden soğutamazlar, kendilerinden soğuturlar ancak.
Benim gerçek sevdam, okumak ve yazmaktır.
İyi yazan birisiyim, Nobel Edebiyat Ödülü’ne ilkece karşı olmasaydım şunu söylemek isterdim; en prestijli “Ehl-i kalem” ödülü neyse onu almak isterim. Yalnız emeklemeden koşulmaz derler ya, emeklemenin yaşı geçtiğinde hala kundaktaysanız ve zıplayarak Ay’a ulaşmak gibi bir hedeften (Hem de yüzsüzce) bahsetme cüretini gösteriyorsanız, öncelikle “O kadar iyi olmadığınızı” kabul etmelisiniz.
Bu laf kalabalığının ardından şunu söylemek istiyorum: Benim “Şikâyetim Yaradana” değil. Ne demek bu?
Evet, sağdan sola dönemeyen uyuşukların arasında Usain Bolt’tan “Bir koşu bakkaldan ekmek al” talebini yerine getirmesini beklemek haksızlık olur; yalnız Bolt yine de iş ahlakıyla bu emri yerine getirdikten sonra “Usainciğim be, benim hanım krokodil çanta istedi, şu nehirden bi timsah avlayacannı?” yüzsüzlüğüne girişmek de hayvanlık olur!
Hayvanlara ancak acırım ben.
Yağmurda paralarını almaya gönderenler beni kendi kapılarına kul kılınacak, mutemet mizaçlı bir ufaklık sanıyor olabilirler; burada kriter benim o isteği yerine getirip getiremeyecek olmam değil, o istekleri bana sunanların kurumsal konumları kafalarında oturmamış olmalarıdır.
İlkeleri olmak talihsizliğine ben de bulaşmışım işte… Ne zaman ilkesizce bir adım attığım görüldü ki zaten.
Duygusalız dedik diye bizi aşk çocuğu mu sandınız? Hayır, unuttunuz öfke de bir duygudur. Ve intikamla değil, zaferle beslenir. (Aşk da sevişmekle beslenir örneğin, ama ateşi fazla beslerseniz sonunda kavrulur, küllenir ve söner gider…)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder